Danny Parker (Val Kilmer), een jazztrompettist, moet machteloos toezien hoe zijn vrouw voor zijn ogen vermoord wordt. Enigszins gek van verdriet duikt hij onder in de groezelige drugsscene van Los Angeles, omringd door junks en uitzichtloos geweld. Maar is Danny wel wie hij beweert te zijn? In de mysterieuze droomwereld van The Salton Sea is niets wat het lijkt.
Sommige films moet je niet te veel over vertellen. The Salton Sea valt met zijn plotwendingen en flashbackstructuur in die categorie. Val Kilmer’s carrière is er één die de nodige grillen vertoont. In The Salton Sea laat hij zich van zijn beste kant zien. De show wordt echter grotendeels gestolen door Vincent D’Onofrio. D’Onofrio zet de geflipte drugsdealer Pooh-Bear, die zijn neus door het veelvuldig opsnuiven van het witte goud is verloren, op overtuigende wijze neer. De beste man heeft in Men in Black en The Cell al bewezen niet vies te zijn van een rol als psychopathische malloot.
Regisseur Caruso, die met The Salton Sea zijn eerste film afleverde, en ‘director of photography’ Amir Mokri hebben de film van een aantal fraaie, stilistische plaatjes voorzien.
The Salton Sea balanceert een beetje tussen een junkiedrama à la Trainspotting, een misdaadprent uit de categorie Pulp Fiction en, vanwege de flashbackstructuur, is de vergelijking met Memento al gauw gemaakt. Het niveau van deze hedendaagse klassiekers wordt echter zeker niet gehaald. Desalniettemin is de film, als eigentijdse 'film noir', zeker bezienswaardig wat mij betreft.